Pogrzeb w Japonii

Dzień dobry.
Mam dla was kilka informacji, które znalazłam na NaHajuDoJaponskiegoRaju-Facebook

Ze statystyk wynika, że prawie wszyscy zmarli w Japonii – 99,81 proc. – są poddawani kremacji. Większość z nich chowana jest w grobowcach rodzinnych, chociaż w ostatnich latach coraz częściej prochy są rozsypywane. Bezpośrednio po zgonie Japończyka, jego bliscy zwilżają jego usta wodą. Zwyczaj ten nazywany jest matsugo-no-mizu.

Po śmierci jednego z domowników domowy ołtarzyk zostaje zamknięty lub okryty białym papierem, żeby chronić go przed nieczystymi duchami zmarłych. Obok łóżka, na którym spoczywa ciało, stawia się stolik z kwiatami, kadzidełkiem i świecą. Czasami na klatce piersiowej zmarłego kładzie się także sztylet, żeby odgonić złe duchy.

Dawniej żałobnicy w Japonii ubierali się zwykle na biało. Obecnie jednak – zapewne pod wpływem kultury Zachodu – najczęściej wybieranym przez żałobników kolorem jest czarny. Goście przynoszą na pogrzeb koperty z pieniędzmi. W zależności od tego, jak bliski był ich związek ze zmarłym, mogą być to kwoty od 3 tys. do 30 tys. jenów.

Pogrzeb zwykle przygotowywany jest przez najstarszego syna. Przed pogrzebem myje się ciało, a wszystkie otwory w ciele wypełnia się watą lub gazą. Ciało kobiety zwykle ubiera się rytualnie w białe kimono, a mężczyzny w garnitur lub kimono. Do trumny ze zmarłym składa się także białe kimono, sandały, sześć monet na przewóz przez rzekę Sanzu oraz przedmioty, które lubił zmarły, np. papierosy czy słodycze. Trumnę z ciałem kładzie się przed ołtarzem z głową ułożoną w kierunku północy

Członkowie najbliższej rodziny palą przed zmarłym kadzidełka – każdy z bliskich oferuje ich aż po trzy. W tym czasie duchowny intonuje sutry. Każdy z gości pogrzebowych otrzymuje przy wyjściu prezent o wartości równej połowie lub ćwierci kwoty, którą przyniósł na pożegnanie. Członkowie najbliższej rodziny często decydują się na całonocne czuwanie przy zmarłym.

Pogrzeb w Japonii odbywa się zwykle dzień po pożegnaniu zmarłego. Podczas ceremonii pogrzebowej zmarły otrzymuje nowe buddyjskie imię. Wynika to z przekonania, że zmarły może powrócić, kiedy wypowie się jego imię. Dzięki nadaniu nowego imienia, członkowie najbliższej rodziny mogą o nim mówić, używając jego „ziemskiego” imienia, bez obaw o to, że przybędzie do nich duch zmarłego. 

Pod koniec ceremonii pogrzebowej goście kładą kwiaty przy trumnie i wokół głowy zmarłego. Następnie trumna jest zamykana i trafia do krematorium. Rodzina zmarłego po kremacji wyjmuje z prochów kości zmarłego. Używa do tego pałeczek do jedzenia albo metalowych szczypców. Kości te podaje się kolejnym członkom rodziny, którzy również chwytają je pałeczkami. 

Z popiołów najpierw wybiera się kości stóp, a na końcu kości czaszki, a następnie układa się je w urnie. Dzięki temu ma się pewność, że zmarły nie jest w urnie do góry nogami. Ceremonie ku czci zmarłego odprawia się codziennie przez pierwszych siedem dni po śmierci, kilka razy w ciągu 49 dni lub 7., 49. i 100. dnia. Wszystko zależy od lokalnych zwyczajów.